آسمون ابری من...

کمال‌گرایی مطلق یه ویژگی مزخرفه. فقط باعث می‌شه هیچ‌وقت از هیچ‌چیز و هیچ شرایطی لذت نبری. چون این دنیا خیلی خیلی ناقصه. هیچ‌وقت هیچی تو این دنیا 100٪ خوب و درست و عالی نمی‌شه. همیشه یه جای کار می‌لنگه. و این کمال‌گرا بودن تو همچین دنیای ناقصی٬ فقط آزار دهنده است. اینکه اگه می‌خواد بشه هشتاد اصلاً نشه. یا صد یا صفر. قید خیلی چیزا رو می‌زنی چون فقط صد رو می‌خوای و وقتی قراره بهش نرسی پس صفر با هشتاد فرقی نداره. یا اینکه فکر کنی اگه کاری رو انجام بدم و صد نشه چی؟ یا بدونی که صد نمی‌شه٬ پس بی‌خیالش بشی. تو این دنیا هیچ‌وقت نمی‌شه که همه چی سر جای خودش باشه و درست و بی‌نقص و حساب شده پیش بره. حتی اگه همه چیز رو سنجیده باشی٬ ممکنه هزار و یک اتفاق از پیش تعیین نشده پیش بیاد؛ چه برسه به اینکه ندونی و بخوای بری جلو. باعث می‌شه بیش از حد به جزئیات توجه کنی. و معلومه که تو این دنیا شاید هیچ چیزی وجود نداشته باشه که 100٪ کامل باشه. ولی تو با دقت بیش از حد به جزئیات٬ ایرادها و کم‌وکاستی‌های هر چیزی رو پیدا می‌کنی؛ اون‌وقته که به دلت نمی‌شینه. اون‌وقته که می‌بینی هیچ چیز تو این دنیای ناقص کامل نمی‌شه. اینکه به سمت بهترین‌ها حرکت کنی عالیه! ولی اینکه فقط و فقط همون بهترین برات تعریف شده باشه نه. همه چی در بهترین حالت خودش باشه؟! همه چی بدون عیب باشه؟! همه چی سر جای خودش باشه؟! نمی‌شه. بعد م آسمون ابری من......

بعضی وقتا دلم تنگ می‌شه. واسه اون وقتایی که تا نصفه‌شب زل می‌زدم به صفحه‌ی تلویزیون که مثل امواج دریا در رفت‌و‌آمد بود. بین اون همه موج بازم پیداش می‌کردم و جای اینکه مسیر توپ رو دنبال کنم٬ اونو دنبال می‌کردم؛ تا وقتی که خیالم راحت می‌شد دیگه توی کادر نیست! اون وقت یکم هم توپ رو دنبال می‌کردم! توپ که گل می‌شد متکا رو می‌چسبوندم به دهنم تا صدای خوشحالیم مزاحم بقیه نشه!! عقب که می‌افتادن مثل اسپند روی آتیش آروم و قرار نداشتم و وقتی می‌باختن اشکم در می‌اومد. یه وقتا از شدت هیجان ایستاده بازی رو دنبال می‌کردم! یه وقتا تمام بدنم از استرس یخ می‌زد و سِر می‌شد. وقتی اخبار ورزشی می‌دیدم همش می‌ترسیدم که خبر مصدومیت بشنوم. و وقتی می‌شنیدم دنیا رو سرم خراب می‌شد. آخرین بازی از اولین جام‌جهانی عمرم رو هیچ‌وقت ندیدم. توی اتاق با رادیوم گوش می‌کردم. بعضی وقتا دلم تنگ می‌شه. واسه اون وقتا که تو راه مدرسه با خیال راحت زیر بارون قدم می‌زدم. فرقی نمی‌کرد راهِ رفت باشه یا برگشت. فوقش این بود که سرتاپا خیس می‌رسیدم به کلاس و تا یکی‌-دو زنگ بعدی خشک شده بودم. مامان که عادت کرده بود روزای بارونی یه موش آب‌کشیده رو دم در ببینه و راه بده توی خونه! بدبختی وقتی بود که برای بیرون رفتن وسط کلاس اجازه می‌گرفتم و می‌گفتن نه. نمی‌فهمیدن رفتن چند دقیقه‌ای زیر بارونی که تو حیاط مدرسه غوغا به پا کرده رو ترج آسمون ابری من......

امشب که موهامو تو آینه دیدم٬ فهمیدم چقدر بلند شدن. نه همون اندازه‌ای که قبل از کوتاه شدن بود٬ ولی باز هم بلند شدن. تو آینه که نگاه می‌کنم احساس می‌کنم چقدر دلم اون روزا رو می‌خواد. دوباره با خودم فکر می‌کنم که خب الان دوباره کوتاه‌شون کن٬ ولی باز فکر می‌کنم که اون‌وقت دو سال طول می‌کشه تا باز بلند بشه. اون روزا ترسناک شده بودم. من عاشق موهای بلند بودم. کسی نبود که موهای بلندش رو کوتاه کرده باشه و با کتک‌ها و سرزنش‌های من روبرو نشده باشه! چه برسه که خودم بخوام موهامو کوتاه کنم! آخرین بار پنجم دبستان بودم که برای عروسی عموم رفتم آرایشگاه و قرار بود یکم موهام رو مدل بده و چتری‌هامو کوتاه کنه. چقدر وقتی دیدم موهامو کوتاهِ کوتاه کرده گریه کردم! دیگه هیچوقت به هیچ آرایش‌گری اعتماد نکردم. اون روزا ترسناک شده بودم. طوری که خودم نصف موهامو با قیچی کوتاه کردم بعد هم در جوابِ آرایش‌گری که گفت می‌خوای کوتاهِ کوتاه کنی؟ حیفه‌ها!! گفتم که خودم نصفش رو کوتاه کردم!!! اون روزا ترسناک شده بودم. طوری که هیچ حسی به اون موهای پسرونه کوتاه شده نداشتم. حالا دلم براشون ضعف می‌ره و می‌گم کاش اون روزا رو ازشون لذت می‌بردم. ولی اون روزا ترسناک شده بودم. دلم برای موهام نسوخت. نه از موهای کوتاهم خوشم اومد نه ناراحت شدم. حالا که به آینه نگاه می‌کنم دلم برای اون روزا تنگ می‌شه. ولی دوباره همچین جرأتی ندار آسمون ابری من......

آسمون ابری من......

  بازم یه پاییز...  دوباره بارون...   آسمون ابری من......

آسمون ابری من......

آسمون ابری من......